Eeb Allay Ooo! – Bollywood Movie Review

In his Directorial debut film, “Eeb Allay Ooo!” Prateek Vats manages to tackle an odd subject that has also become an increasingly annoying problem, with some serious consequences; the overwhelming presence of the monkeys in the bustling India’s capital city of Delhi. These primate cousins of ours have multiplied over the years and are corrupted by humans. Due to Hanumanji (the monkey God who helped Rama in the EPIC story Mahabharat), monkeys are considered sacred and revered. Being fed by humans, the monkeys become bolder. When they get hungry, instead of foraging for food, they attack humans and steal food or even snatch their bags when they can.

This movie is a satire on blind religiousity so prevalent in India, that in the practice of archaic beliefs and customs, people often forget the impact these rituals cause on the society. In fact, very recently in January, 2022, when a monkey died of cold, 1500 people attended his funeral and chanted prayers and mantras and a few men even shaved off their heads in reverence towards the dead ancestor.

The film begins with the protagonist Anjani (Shardul Bhardwaj) walking around the city of Delhi, making funny noises to chase away the monkeys. It starts as a common story of a migrant worker who comes to the city chasing big dreams and gets a job chasing the monkeys. He lives in a small hut with his sister, far beyond the city limits. Even as he attempts to chase away the monkeys, he sees people coming and feeding the monkeys. 

Even though he needs the money and the job desperately, the absurdity of futile effort in this ridiculous job is not lost on Anjani. And to top it off, the monkeys get used to the sounds and stop being afraid and then they don’t look kindly on being chased. These monkeys then become aggressive and attack the workers who try to chase them away, while they are enticed with food by other humans.

Also interesting is the poignant contrast between the lives of the poor and the wealthy. The poor work on silly and often dangerous jobs and live on the outskirts of the city, in crowded slums, while trying to hang on to the periphery of society. While the wealthy live luxurious lives with pomp and circumstance. Poor people are deeply aware of the contrast between their lifestyles, but the wealthy are completely ignorant of how people live on the edge of the city in crowded slums. These poor workers are sometimes saddled with responsibilities by their superiors who have no idea of the havoc they sometimes cause. For instance, Anjani’s brother-in-law works as a  security guard and is issued a rifle, which should supposedly make him feel important. However, now that poor fellow has to balance and carry that rifle on his bicycle to and from work, and keep it safely and securely in his hut, which lacks all kinds of basic amenities and neighbors and others can easily walk in and out.

This is an excellent low budget film with Bhardwaj giving a masterful performance that shows the entire range of what life represents for him and others in his situation; clinging on with desperation to his futile job, interspersed with moments of mischief and affection towards his bossy elder sister.  This film is a valiant attempt to lift a migrant worker out of obscurity and give him personality and a sense of identity. On a scale of 1 to 5, with 5 being excellent, I give the film a rating of 4.7. I loved it.

એબઅલેઉઉ! #Gujarati ફિલ્મ સમીક્ષા – Eeb Allay Ooo! Bollywood Movie Review

એબ અલે ઉઉ! – ફિલ્મ સમીક્ષા – બોલિવૂડ મૂવી રિવ્યુ

તેની પ્રથમ દિગ્દર્શક ફિલ્મ “ઇબ અલે ઉઉ!” માં પ્રતિક વાટસ એક વિચિત્ર વિષય ઉપર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરે છે જે આમ જનતાના અનુભવ ની બહારનો વિષય છે. હા ખળભળાટ મચાવતા વાંદરાઓ જોડે ભારતના ખૂણે ખૂણે લોકોને પનારો પડ્યોજ હશે. આ ચલચિત્રમાં ભારતની રાજધાની દિલ્હીમાં વાંદરાઓની જબરજસ્ત હાજરીએ કેવી સમસ્યા ઉભી કરી છે અને ગવેર્નમેન્ટ વાંદરાઓને કાબુમાં રાખવા માટે અને મનુષ્યથી દૂર રાખવા માટે કેવા નુસખા કરે છે તે જોવા મળે છે. આ વાંદરાઓ માણસોની કરતૂતો દ્વારા જ ભ્રષ્ટ થયા છે. મહાભારતમાં, આદરણીય વાનર હનુમાનજી રામને મદદ કરે છે અને ત્યારથી હિંદુઓમાં તે દેવ તરીકે પૂજાય છે. માણસો વાનરોને ખાવાનું આપે છે અને તેથી વાંદરાઓ વધુ હિંમતવાન બને છે અને ભૂખ્યા થાય ત્યારે ખોરાક માટે જંગલોમાં ખાવાનું શોધવાની બદલે શહેરોમાં પધારે છે અને ક્યારેક મનુષ્ય ઉપર હુમલો પણ કરે છે.

આ ચલચિત્રમાં ભારતમાં પ્રચલિત અંધ ધાર્મિકતા ઉપર વ્યંગાત્મક ટિપ્પણી કરી છે. પ્રાચીન માન્યતાઓ અને રિવાજોની પ્રથામાં, લોકો ઘણીવાર આ ધાર્મિક વિધિઓની  સમાજ પર થતી બુરી અસરને ભૂલી જાય છે. તાજેતરમાં ની જ વાત છે. જાન્યુઆરી, 2022 માં, જ્યારે એક વાંદરો ઠંડીથી મૃત્યુ પામ્યો, ત્યારે 1500 લોકોએ તેના અંતિમ સંસ્કારમાં હાજરી આપી અને પ્રાર્થના અને મંત્રોચ્ચાર કર્યા અને કેટલાક માણસોએ મૃત પૂર્વજ પ્રત્યે આદરભાવમાં તેમના માથા પણ મુંડ્યા હતા.

આ ફિલ્મનું કેન્દ્ર છે મૉટે ભાગે આપણા લોકોની ધ્યાન બહાર હોય તેવો વ્યવસાય – રાજધાની દિલ્લીમાં વાંદરાઓને શહેરમાંથી ભગાડવા માટે તેમનો પીછો કરવાનો અને જાત જાતના અવાજ કરવાના. નાયક અંજની (શાર્દુલ ભારદ્વાજ) નોકરીની શોધમાં દિલ્લી તેની બહેન ને ત્યાં આવે છે અને તેના બનેવી તેને વાંદરા ભગાડવાની નોકરી ઉપર લગાવે છે. અંજની શહેરની હદથી દૂર તેની બહેન, બનેવી સાથે એક નાની ઝૂંપડીમાં રહે છે. જ્યારે તે વાંદરાઓનો પીછો કરીને તેમને ભગાડવાનો પ્રયાસ કરે છે, ત્યારે તે લોકોને વાંદરાઓને ખવડાવતા જુએ છે અને અંજનીને આ હાસ્યાસ્પદ નોકરીની અને પોતાના  નિરર્થક પ્રયત્નોની વાહિયાતતા સમજાય જાય છે. આ વાનરો લોકોથી ડરતા નથી અને ઉલ્ટા તેમને ભગાડનારાઓ તરફ આક્રમક બની જાય છે. બીજી તરફ તેમને ભગાડનારાઓ વાનરોને ડરાવે તો લોકો પણ ઉલ્ટા આ કર્મચારીઓની ઉપર ખીજાય છે. 

ગરીબ અને ધનવાન લોકો ના જીવન વચ્ચેનો કરુણ તફાવત પણ આ ચલચિત્રમાં તરી આવે છે. ગરીબ કર્મચારીઓ શહેરની બહાર ગીચ ઝૂંપડપટ્ટીમાં રહે છે જ્યારે શ્રીમંત લોકો વૈભવી ઠાઠ થી શહેરમાં રહે છે. ગરીબ લોકો તેમની જીવનશૈલી વચ્ચેના વિરોધાભાસથી પુરા વાકેફ હોય છે, જયારે શ્રીમંત લોકો તેમની ઠાઠમાઠવાળી જિંદગી થી દૂર રહેતા લોકોની અસલી જિંદગી ની વાસ્તવિકતાથી તદ્દન અજાણ હોય છે. આ ગરીબ કામદારોને તેમના ઉપરી અધિકારીઓ ક્યારેક એવી જવાબદારીઓ સોંપે છે કે તેમના સંજોગોમાં તે નિભાવીજ ન શકાય. દાખલા તરીકે, અંજનીનો સાળો સિક્યોરિટી ગાર્ડ તરીકે કામ કરે છે અને તેને રાઈફલ આપવામાં આવે છે. બલ્કે તેની નોકરીમાં તેને રાઇફલ ની કોઈજ જરૂર નથી. છતાં તેને તે રાઇફલને સંતુલિત કરીને મુશ્કેલીથી તેની સાયકલ ઉપર ઘરે લઇ જવી અને ફરી કામ ઉપર લાવવી પડે છે. તેની ઝૂંપડીમાં સુવિધાઓનો અભાવ હોવા છતાં તેને રાઇફલને સુરક્ષિત રીતે સાચવીને રાખવી પડે છે. 

આ ઉત્કૃષ્ટ ઓછા બજેટની ફિલ્મ માં ભારદ્વાજ માસ્ટરફુલ પર્ફોર્મન્સ આપે છે અને પ્રેક્ષકોને જોવા મળે છે કે તેની પરિસ્થિતિમાં જીવનનો શું અર્થ થાય છે. આ ફિલ્મમાં, સ્થળાંતરિત કામદારને અસ્પષ્ટતામાંથી બહાર લાવીને તેને એક વ્યક્તિત્વ અને ઓળખ આપવાનો બહાદુર પ્રયાસ છે.